Ik zit in de wachtkamer van de fysiotherapeut. “Nikki? Kom maar mee”, zegt een mannenstem. Ik kijk op in de waterige ogen van een klein, ielig mannetje. Na de negatieve resultaten van mijn bloedonderzoek, heeft de huisarts mij doorgestuurd naar een fysiotherapeut voor ontspanningsmassage.“Dit wordt weinig ontspanning”, denk ik als ik met hem mee loop. Nu ik hier in mijn hemdje zit en mijn fysiotherapeut wat aan het duwen, knijpen en poeren is in mijn spieren, komt spontaan een lichte aversie tegen zowel mijn huisarts als het mannetje achter me opborrelen.

Deze rendez-vous met mijn ‘fysiotherapeut’ gaan zo’n drie weken, twee keer per week door. Het is verspilling van mijn tijd en heeft geen enkel effect. Probeer mij maar eens wijs te maken dat het beter met me gaat als ik van de duizeligheid de bosjes in donder op de oprijlaan van school. De hoofdpijn begint een constante factor te worden, evenals het overgeven. Ik heb onderhand zelfs een vaste emmer, inclusief liefkozende naam: Emmy.

Afijn, aangezien de fysiotherapeut duidelijk geen effect heeft, trekt mijn moeder haar stoute schoenen aan en maakt een afspraak bij een chiropractor. Ik word geholpen door een Deense vrouw met kort, blond haar. Met een heerlijk accent zet ze uiteen wat er volgens haar mis is met mij. Mijn rechterschouder staat hoger dan mijn linker en mijn nek zit muurvast, wat waarschijnlijk een zenuwbeklemming veroorzaakt. “Maar daar kunnen we natuurlijk wel iets aan doen”, zegt ze. Voor ik het weet lig ik op de behandelbank. Ze draagt me op diep in- en uit te ademen. Op het moment dat ik uitadem leunt ze met haar volle gewicht op mijn rug. Ik hoor de boel aan alle kanten kraken. “Hoor je dat?” roep ik verschrikt naar mijn moeder.

Na mijn rug is mijn nek aan de beurt. Ze houdt mijn hoofd vast alsof ze elk moment mijn nek om kan draaien. In plaats daarvan geeft ze een flinke ruk aan mijn hoofd. Nu schrik ik me helemaal kapot. Het klinkt alsof er van alles kapot gaat, het kraakt en plopt ín mijn hoofd. Als ik van de schrik ben bekomen helpt ze me van de behandelbank af en geeft me het advies om vooral heel veel te drinken.

In het weekend wat daar op volgt komt van ‘vooral heel veel drinken’ weinig terecht. Emmy is mijn beste vriend en de hoofdpijnen zijn niet te harden; ik heb ze omgedoopt tot aanvallen. Dit ritueel van kraken en kotsen herhaalt zich nog twee keer, tot ik er helemaal klaar mee ben. Ondanks de leuke Deense mevrouw.

We gaan opnieuw naar de huisarts, met maar één vraag: “Wat is er in godsnaam met me aan de hand?!”