Ik hoor voetstappen de trap op komen. Mijn adrenaline begint meteen te stromen, yay mensen! Als ik hun hoofden zie, begin ik helemaal te stralen. Het zijn mijn vriendinnen Esther en Lisa.Deze dag is de slechtste die ik ooit heb gehad. Ik ben ‘s ochtends door mijn moeder in het bed van mijn ouders gelegd en ben er niet meer uit gekomen. Bij dit bed kan de rugleuning omhoog. Ideaal, omdat ik de energie niet heb om zelf omhoog te komen. Voor me ligt al uren een geroosterd broodje met hagelslag. Als een stel moeders spreken Ester en Lisa me streng toe. “Als jij dat broodje niet heel gauw op eet, gaan wij gewoon naar huis.” Ik probeer eerst wat te onderhandelen. “En als ik nou alleen de hagelslag eet?” Ze geven niet toe. Na nog wat tegensputteren werk ik het toch maar naar binnen. Ik moet eten en ik wil ab-so-luut niet dat ze weg gaan.

Het is een paar dagen voor ik word opgenomen in het ziekenhuis. Doordat ik hoofdpijnen opvang met mijn nek, duurt het nu minimaal een uur voor ik na een ‘aanval’ weer rechtop kan zitten. Dit is geen leven zo. Ik kan bijna niets en wát ik nog kan, kan ik niet alleen. Mijn moeder is er overdag voor me. Ze vangt me op als ik pijn heb, ze wrijft over mijn rug als ik moet overgeven, helpt me naar de wc en maakt eten voor me.

’s Avonds en ‘s nachts heb ik mijn vader. Mijn moeder is na een dag voor mij zorgen zo ontzettend kapot, dat ik avond aan avond met mijn vader beneden zit. Hij zit te werken achter zijn bureau of naast me als ik tv kijk. Op één punt is het lot me goed gezind: de Olympische Winterspelen in Vancouver zijn bezig. Ik weet bijna elke atleet bij naam en toenaam en ik snap precies hoe elke sport in elkaar zit. Soms voel ik me ook een Olympisch atleet. Eentje die een oneindige marathon rent. Hobbelt. Wiebelt. Schuifelt. “Nik, wil je alsjeblieft naar boven gaan? Het is 3 uur en ik moet morgen weer om half 8 op...”

Met tegenzin hijs ik mezelf tree voor tree naar boven. Ik wil niet gaan slapen. Wat als ik niet meer wakker word?

Dan is het eindelijk zover. Om 7 uur ’s ochtends gooien we alle spullen, inclusief mijzelf, in de auto en vertrekken we naar het UMC. Ik kijk nog één keer naar alle kaarten vol lieve woorden van familie, vrienden en zelfs voor mij volslagen onbekenden. Gauw stop ik nog een engeltje in mijn tas. Ik heb alle geluk nodig.

Ik word onderworpen aan tal van testen, vooral testen die de werking van mijn brein in kaart brengen. Gek genoeg geniet ik er van. Eindelijk iets anders doen, überhaupt iets kunnen doen. Tegen het einde van alle testen ben ik doodop. Ik lig op een kamer met nog drie kinderen. Het meisje wat naast me ligt, is al veel vaker geopereerd en geeft me de tip om zelf een knot te maken, anders kan je straks de klitten er uit knippen. Dat stelt me natuurlijk ontzettend gerust.

Het is D-day. Of hoe je het ook wilt noemen. Ik zou ’s ochtends geopereerd worden, maar er is een spoedje tussendoor gekomen. Een klein jongetje is op zijn hoofd gevallen en heeft een schedelfractuur. Om de tijd te doden speel ik potjes pesten met mijn ouders. Op de achtergrond staat de radio aan: het is gezellig. Ik voel geen angst, ik heb er zin in. Het kan niet erger worden dan dit. Dan komen twee verpleegsters me halen. Daar gaan we.